بیسکوییت یونان و قرون وسطی
بیسکوییت یونان، آذوقه مقوی سربازان در جنگ‌ها و همچنین توشه ی راه مسافران بوده است.
و رفته رفته همین همراهی باعث شد به تمام دنیا معرفی شود.
و در جهان گسترش یابد.
به لحظه ایی فکر کنید که سربازان کشورهای تحت تصرف بیسکوییت را در دست سربازان پیروز می دیدند.
بیسکویت داستانی طولانی و ریشه در تاریخی دور دارد.
ابتدا بهتر است معنای بیسکوییت و پیدایش آن را بدانیم ؟
و سپس به سرگذشت و مواد تشکیل دهنده آن بپردازیم.
بیسکوییت به چه معناست و از کجا آمده است؟
کلمه بیسکویت برگرفته از کلمه فرانسوی cuit یا از کلمه biscoctus لاتین میباشد،
ولی در اصل بیسکویت به معنای دوبار پخته شده است.
البته اساس پخت بیسکویت در دو مرحله میباشد.
در محله نخست بیسکویت در فر داغ برای زمان کوتاه در حد چند دقیقه برشته می شود و بعد از خروج از فر داغ،
مجددا به فر خاموش و در حال خنک شدن برگردانیده میشود.
بدین ترتیب بیسکویت خشک و قابل نگهداری در هوای آزاد میباشد(در آینده نزدیک چند روش طبخ بیسکوییت خانگی را به شما آموزش میدهیم).
نخستین بار بیسکوییت در کجا رواج پیدا کردو چرا؟
با قطعیت میتوان گفت که بیسکوییت در بین مردم روم بسیار رواج داشت.
چرا که آنان، نان را دوبار می پختند تا ترد شود(همانند بیسکوییت ترد یا بیسکوییت های تردی که چینی ها به جاای نان امروزه استفاده میکنند).
و از آن به عنوان جیره غذایی استفاده میکردند.
در قرون وسطی استفاده از تخم‌مرغ و مغزهای چرخ شده در بیسکویت‌ها رایج شد.
پس از حمله مسلمانان به اسپانیا و پس از جنگ‌های صلیبی،
تجارت ادویه‌جات، تکنیک‌های پخت و پز و مواد اولیه عربستان به شمال اروپا گسترش یافت.
پس از این مرحله غذا ها و خوراکی ها طعم دگری یافتند.
در قرن ۱۴، کلمه بیسکویت در زبان انگلیسی ظاهر شد.
بیسکویت‌ها یا نان‌های دوبار پخته شده محبوبیت در طعم‌های شور و شیرین پخته می‌شدند.
در آن زمان اشکال دیگر بیسکوییت یونان مانند کلوچه‌ها و نان‌های شیرین هم در حال گسترش بودند.
بیسکویت‌ها در آن زمان اغلب پس از غذا میل می‌شدند،
و نقش هضم‌کننده غذا را برعهده داشتند، نقشی که تا قرن ۲۰ هم ادامه داشت(همانند دسرهای امروزی).
پایان قرن ۱۴ بیسکویت‌ها محبوب بودند،
کتاب‌های آشپزی دوره رنسانس سرشار از دستورالعمل‌های پخت بیسکویت و کلوچه بودند.
بیسکویت‌های امروزی به دلیل کشت شکر در مناطقی از آسیا و سپس ایران، به امپراطوری پارس‌ها و زمان هخامنشیان برگردد.
تحول طعم بیسکوییت ها
در قرن ۷ میلادی مردم شاهد تنوع طعم در بیسکویت‌ها بودند.
با توجه به دسترسی مردم خاورمیانه به انواع ادویه‌ها و میوهها از این منطقه این تنوع صورت گرفت.
آشپزهای خاورمیانه، تخم‌مرغ، خامه، کره، میوه و انواع ادویه‌جات را به دستور پخت بیسکویت‌ها اضافه کردند.
زمانی که از تخم مرغ در تهیه بیسکوییت استفاده کردند، ترد شدن بیسکوییت ها را به همراه داشت.
همه بیسکوییت ها پخته می شوند؟
به تصور غلط عموم مردم، همه بیسکوییت ها پخته میشوند.
اما بعضی سرخ میشوند؛
برخی مثل بیسکویت‌های ایتالیایی ابتدا خمیر پخته میشود،
پس از خنک شدن و برش زدن، دوباره در حرارت بالا خشک میشوند تا ترد و خشک شوند.
تحول پخت بیسکوییت ها
در قرون ۱۸ و ۱۹ میلادی بیسکوییت ها به شیوه‌های جدید و با طعم های لذیذتری طبخ شدند.
در همین زمان بیسکویت‌های شکلاتی و یخچالی در نقاط مختلف جهان تولید شد.
با بکارگیری فرآورده‌های شیمیایی چون بی‌کربنات سدیم یا جوش شیرین در تولید کلوچه‌ها و بیسکویت‌ها در قرن ۱۹،
کیفیت این محصولات کارخانه ای به نحو چشمگیری افزایش پیدا کرد.
و اما سوال مهم مطرح این است که: آیا مصرف جوش شیرین برای سلامتی انسان ضرری ندارد؟
امروزه مشکلات جوش شیرین برای سلامتی، برای همگان محرز میباشد،
در نتیجه برای تهیه بیسکویت‌های خانگی جوش شیرین، استفاده نمی کنند، پس از ارزش بالاتری برخوردار میباشد.
ویفر، نسل پس از بیسکوییت یونان
قرن هفتم میلادی ویفر پدیدار شد.
مردم اروپا و علی الخصوص هلندی ها از ترکیب آرد ذرت یا گندم با شکر و کره حیوانی، ویفر را تهیه میکردند.
ویفرهای اولیه که به آن‌ها «ویفل» می‌گفتند، بیشتر شبیه کیک‌های گرد صبحانه بود.
هلندی‌ها و انگلیسی‌ها، توسط وسیله‌ای که شبیه به یک انبر پهن و گرد بود،
خمیر بسیار نازکی از ویفر را با قطری حدود ۷ تا ۱۰ سانتی‌متر، پهن میکردند.
قاشقک‌های انبر روی یکدیگر فشار میدادند،
و آن را درون تنور داغ قرار میدادند، بیسکویت ترد و نازکی به نام «ویفل» را درست میکردند.
اما با افزودن انواع طعم‌های میوه در اوایل قرن ۱۶، ویفل‌های سنتی کم‌کم شکل تازه‌تری به خود گرفت،
سپس با نام ویفر در سراسر دنیا شناخته شد.
تولید صنعتی این محصول در آمریکا برای اولین بار در سال ۱۸۶۰ میلادی آغاز شد،
به این ترتیب تولید انبوه و صنعتی ویفرهای کرم‌دار به شکل امروزی‌شان در دنیا آغاز شد.